استاد

همیشه آدمهای خوب زود میرن . استاد کریمی هم جز اون دسته آدمها بود که اگر چه رفت ولی هنوز رد حرفها و عرفان و درساش توی زندگیم پررنگه . یاد جلساتی که با هم دوتایی گذروندیم ، اون هم تو دل طبیعت و کنار رودخونه و در حال ماهی گیری بخیر . نگاه عرفانیش ستودنی بود . 

همیشه داستانی داشت پر آب چشم . همیشه چشماش بارونی بود . یادمه منولوگ خراط تو شهر قصه رو با چه حسی میخوند : 

"... می دونی بابامون چند سال پیش عمرشو داد به شوما. هرچی خاک اونه عمر تو باشه. مرد زحمت کشی بود. خدا رحمتش کنه. ننه هم کور و زمین گیر شده. ای دیگه پیر شده. بی چاره غصه ی ما پیرش کرد. غم رسوایی ما کور و زمین گیرش کرد. حالیته. اما راستش چی بگم. تقصیر ما که نبود. هر چی بود زیر سر چشم تو بود. یه کاره تو راه ما سبز شدی. مارو عاشق کردی. مارو مجنون کردی. مارو داغون کردی. حالیته.
آخه آدم چی بگه قربونتم. حالا از ما که گذشت. بعد از این اگر شبی، نصفه شبی، به کسونی مث ما قلندر و مست و خراب تو کوچه برخوردی اون چشارو هم بزار. یا اقلا دیگه این ریختی بهش نیگا نکن. آخه من قربون هیکلت برم، اگه هر نیگاه بخواد این جوری آتیش بزنه، پس بایست تمام دنیا تا حالا سوخته باشه ..." 

خوندن این عاشقانه ی کوچه بازاری با اشک و در حال ماهیگیری حس غریبی داشت . استاد مرد عاشقی بود. اینها رو گفتم چون یه بغض چند روزه تو گلوم لونه کرده . 

- دلم شونه های استاد رو میخواد . 

- دلم ویار ماهیگیری کرده اون هم با وایپ بدون قلاب تا مبادا ماهی گرفتار ما شه . 

- دلم سیگار میخواد اون هم سیگاری که استاد فندکش رو بزنه . 

- دلم شب سرد زمستون زیر پل خواجو رو میخواد . 

- ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است      به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را 

استاد رفت و من مثل همون مو و ریش بلندش توی باد جامعه رها شدم . 

کاش یکی بود که بشه ازش عشق رو سرمشق گرفت . 

کاش یکی بود که عرفانش بوی نا و موندگی نده  

کاش یکی بود که حقً حقً ش حقیقی باشه . 

کاش یکی بود  . . .  .

حالا من به یادت همون منواوگ خراط رم زمزمه میکنم :

" حالیته. اما راستش چی بگم. تقصیر ما که نبود. هر چی بود زیر سر چشم تو بود. یه کاره تو راه ما سبز شدی. مارو عاشق کردی. مارو مجنون کردی. مارو داغون کردی. حالیته. "