من و نازی - آغوش و گریه

پناه بردن به آغوش چیزی نیست که بشه از خیرش گذشت . این رو نوزادی که هنوز هیچ تجربه یی از زندگی نداره هم میدونه . من و نازی داشتیم با هم بزرگ میشدیم بدون کمترین مشکلی . وقتی آدم متوجه بزرگترین اسرار هستی میشه که چیزی رو تجربه کنه و من یکی از این اسرار رو به چشم دیده  بودم و اون راز ، راز گریه بود . آدمها تا زمانی که بچه هستند وقتی گریه میکنند خودشون رو در آغوش کسی آروم میکنند در حالی که بزرگترها وقتی در آغوش کسی برند گریه میکنند . اصلا یه راز دیگه این که بچه ها اشکشون وقتی که آروم شن بند میاد و بزرگترها وقتی گریه میکنند آروم میشن . 

من شاهد دوتا از بزرگترین اسرار زندگی و هستی بودم . 

من تو همه ی شرایط نازی رو کنار خودم میدیدم . فرقی بین شادی و غم نبود . نازی همیشه بغلم بود و من از تو آغوش گرفتنش آروم میشدم . 

با بزرگ شدن مون و تفاوت جثه مون کم کم میل به آغوش کشیدن در من کم شد تا جاییکه دیگه یادم میرفت آغوش و گریه بوس سه اصل بزرگ زندگیه . شاید همین هم یه آجر بود برای ساختن دیوار بین من و نازی