محمدیه

عجیبه دل بستن به مشتی خاک که تا پیش ازاین ندیده بودیش .  

عجیبه ارام شدن تو مکانی که توی ذهنت ناشناخته ست . 

عجیبه خو گرفتن با آدمهایی که توی عمرت ندیده بودیشون .

دقیقا محمدیه رو میگم . جایی که تا دو سال پیش فقط اسمش رو شنیده بودم و هیچگونه تعلق خاطری بهش نداشتم . خانه ی پدری پدر بزرگی که خود پدرم هم سایه یی ازش رو تو ذهن داره .  

محمدیه نایین  رو دوست دارم . چراش رو شاید باید تو آرکتایپم جستجو کنم . شاید تو خاطراتی که پدر بزرگم داشته و این خاطرات از طریق وراثت به من رسیده . 

خاطره و وراثت ؟ 

واقعا شاید خاطرات هم مثل رنگ چشم و هیکل به نسل بعد منتقل شن . 

شاید برای همین انتقال خاطرات باشه که تا اسم رقیه میاد دینا گوشش رو میگیره و میزنه زیر گریه . 

شاید برای همین انتقال خاطره ست که کوچه های قدیمی و دیوارهای کاهگلی محمدیه نایین غربت کوچه و درب چوبی و آتش رو یاد آدم میاره. 

اگرچه قرار بود سفرم کوتاه باشه ولی حس خوب محمدیه باعث شد تا بیشتر بمونم و به آرامش برسم .