کاتارسیس

یه وقتایی حرف برای گفتن زیاد داری .

یه عالم بغض توی گلو .

حسرت داشتن یه گوش شنوا .

چشمات میلرزه و پر آبه .

منتظر یه جرقه تا بترکه این انبار باروت .

دعا میکنی تا یکی پیدا شه تا تمام این دردها رو بریزی بیرون .

بشکنی این بغض نشکسته رو ، روشونه هاش .

به قاعده ی دو شبانه روز حرف بزنی و نفس نکشی .

اما اون لحظه که اون دوست رو میبینی قضیه عوض میشه 

یه عالم سکوت جای حرفهای نزده ت رو میگیره و فارغ از تمام غصه هات  سکوت میکنی و بعد سبک میشی . 

اونقدر  سبک که دست اون دوست رو میگیری چرا که احساس میکنی با هر بادی از زمین جدا میشه .

درک اون لحظه لیاقت میخواد . لحظه یی که اگرچه یه آنه ولی نابه .

شکر که اون لحظه رو درک کردم .